میخواهم متاسف نباشم...

گفتمان پرستاری را در این روزها،میتوان گفتمان "تاسف" نامید.

گروهی نگران و خسته،با وجناتی کدخدا منشانه،نگران پرستاری در حال احتضار نیستند، اما قربتا الی الله، "تاسف" میخورند،حتی به حال حق خواهان!!!! چرا؟ خدا میداند تشخیص داده اند که تاسف بخورند. در ادبیات کهن شرق، عشق و محبت بی دلیل ستوده شده است، حال دلیل تاسف بی علت را نمیدانم...

گروهی کمتر از یک ماه است که کلاس زبان میروند و به فکراخذمدرک RN و رویای فرنگ و غرب مترقی و... هستند. "تاسف" اینها با ژست روشنفکری هم همراه است،دایره تاسفشان هم گسترده تر است،به حال کشورتاسف میخورند!چرا که از همین الان خود را خارج از کشور میبینند...

گروهی به دنبال تیم و تماس تلفنی و لابی برای قرار گرفتن در شورای عالی هستند و به اصطلاح بازیکن آزاد محسوب میشوند و منتظر لیست هستند،فرقی هم نمیکند چه لیستی!قول میدهنددر هرلیستی که باشند،به حال لیست دیگر،"تاسف" بخورند...

گروهی به طور"مستقل"تاسف میخورند و گروهی "وابسته"!

یک نفر بی ادبی میکند و بقیه هم به حالش "تاسف" میخورند...

گروهی هم، متاسفهای شنگولی میباشند که از همه جالبترند! به حال "پزشکان" درحال تاسف خوردن هستند!!!!اینها می‌ایستند،تا پزشک لگد بزند، بعد از اینکه لگد خوردند،"تاسف" میخورند به فرهنگ پایین پزشکها...!

گروه اندکی نیز شش ماه است که مزایا نگرفته اند، به "شرایط" تاسف میخورند...

وجه مشترک همه ی گروههای نام برده شده و از قلم افتاده هم، داعیه ی اتحاد در جامعه پرستاری است.

باید عرض کنم که هیچ اتحادی هم در کار نیست، جز """دروغ"""....

اینها در "دروغ" گفتن، اتحاد دارند.

حتی تاسفشان هم دروغ است...  

البته از حق نمیتوان گذشت.این جامعه در ابراز تاسف،یکپارچه شده است. حال نمیدانیم تبریک بگوییم به این یکپارچگی یا تسلیت؟

نیروی محرکه ی هر جمع و جامعه ای، """امید""" است و جامعه ای که گفتمان غالبش تاسف خوردن باشد،باید به عرض برسانیم که به قهقرا میرود...

من میخواهم پرستاری باشم که تاسف نمیخورم. من میخواهم شاد باشم و شاد زندگی کنم و محکم فکر کنم و محکم زندگی کنم.احتیاجی هم به "قیم متاسف" ندارم.

قیمی که کارش تاسف خوردن است، بنده را یاد دبیر کل سازمان ملل می اندازد که راحتترین کار دنیا را دارد!

بله!کارش محکوم کردن است...

تاج الدینی